به گزارش مشرق، انتخاب سرمربی برای تیم های ملی فوتبال همواره جزو پروسه های طولانی مدت و پرهزینه برای فوتبال ایران بوده و حاشیه های بسیاری را با خود همراه داشته است. در شرایطی که انتخاب سرمربی می بایست بر اساس کارهای کارشناسی شده و به منظور رشد این ورزش باشد، اما روند انتخاب سرمربی تیم های ملی به حدی پرحاشیه می شود که سرانجام نتیجه ای جز حذف و ناکامی برای فوتبال امید در پی ندارد. حالا این روزها دوباره در ماجرای انتخاب سرمربی تیم ملی امید کشورمان نیز این پروسه در حال طی شدن است.
40 سال از زمان آخرین حضور ایران در رقابت های المپیک می گذرد. در سال 1976 بود که ایران برای سومین بار راهی المپیک مونترال شد و حالا ناکامی های ایران برای حضور در این رقابت ها به حدی رسیده که فرزندان بازیکنان تیم ملی المپیک ایران در سال 1976 نیز از فوتبال خداحافظی کرده اند. بازیکنانی چون ناصر حجازی و علی پروین که امروز فرزندان آنها نیز دیگر از فوتبال ایران کنار رفته اند، اما همچنان ناکامی های حضور فوتبال ایران در رقابت های المپیک پابرجاست.
در این 40 سال نیز همه نوع ناکامی برای فوتبال ایران وجود داشته است. هم مربیان خارجی و هم مربیان داخلی برای رساندن تیم ملی امید به رقابت های المپیک در ادوار مختلف روی نیمکت این تیم نشسته اند اما هر 2 دسته ناکام بوده اند. حتی شاهکار بازی دادن به بازیکن 2 اخطاره در مرحله مقدماتی 4 سال پیش نیز نتوانست برای ایران مفید به فایده باشد. اما با حضور وینگادا این امیدواری به وجود آمده بود که ناکامی 40 ساله به 44 سال نکشد و فوتبال ایران، یکی از تیم های حاضر در المپیک برزیل باشد.
اما این انتخاب بحث های بسیاری نیز به وجود آورد. گروهی از کارشناسان این مربی را مربی مناسبی برای حضور در تیم ملی امید نمی دانستند و تنها اصرار کارلوس کی روش بر ماندن وینگادا موجب شد تا هدایت تیم ملی امید به هم وطن پرتغالی کی روش برسد. اما تیم امید با وینگادا راهی رقابت های اینچئون کره جنوبی شد. اما یکی دیگر از اشتباهات انجام گرفته در این رقابت ها به انتخاب بازیکنان مربوط بود. وینگادا با همکاری فدراسیون فوتبال بازیکنانی را راهی بازی های آسیایی کرد که برخی از آنها به علت گذر از سن 23 سال، نمی توانستند در رقابت های المپیک 2016 برزیل شرکت کنند، اما تنها به قصد تصاحب مدال طلای این رقابت ها همراه با تیم ملی ایران به اینچئون رفتند و سرانجام نیز آنچه نباید، پیش آمد. اشتباهی که همواره تکرار می شد، اما گوش شنوایی نیست تا درسی از ناکامی های بدست آمده بگیرد. نکته جالب توجه نیز اینجا بود که از مدال طلا هم خبری نشد و بدترین نتایج تاریخ ایران در این رقابت ها نیز کسب شد.
تیم ملی امید کشورمان در شرایطی به بازی های آسیایی اینچئون رفت که هم گروهی با قرقیزستان و ویتنام این نوید را داد تا ایران صعودی آسان از مرحله مقدماتی این رقابت ها داشته باشد. اما شکست ناباورانه 4-1 در بازی اول برابر تیم ویتنام شوک بزرگی بود که به فوتبال ایران وارد شد. در دومین بازی مرحله گروهی تیم ملی امید به مصاف قرقیزستان رفت و همه انتظار بردی آسان و جبران شکست برابر ویتنام که از آن به عنوان یک اتفاق یاد می شد، داشتند. اما ارائه یک بازی انتقاد برانگیز دیگر از تیم ملی امید این بار برابر قرقیزستان نتیجه ای بهتر از تساوی یک بر یک نداشت تا تیم ملی المپیک ایران حذفی ناباورانه از این رقابت ها داشته باشد و در تاریخ نیز رکود شکنی کند، چراکه ایران تا بحال هیچ گاه در مرحله گروهی بازی های آسیایی مقابل هیچ تیمی شکست را پذیرا نبوده است.
این اتفاق اما زنگ خطری شد تا هجمه های اهالی فوتبال به فدراسیون کفاشیان دوچندان شود و کار حتی به برکناری احتمالی وی نیز کشید. کفاشیان نیز برای فرار از هجمه های به وجود آمده، حبیب کاشانی را به عنوان مدیر تیم ملی امید معرفی کرد. مدیرعامل پیشین پرسپولیس نیز در اولین گام باید تصمیم می گرفت که وینگادا را نگه دارد یا خیر. اما شواهد و قرائن نشان می دهد که کاشانی با ماندن وینگادا چندان موافق نیست و همین مسئله سبب شد تا نام گزینه های جدید برای هدایت تیم ملی امید مطرح شود.
ماجرای پرسپولیس – کرانچار تکرار می شود؟
هواداران پرسپولیس دومین حضور حبیب کاشانی در پرسپولیس را به خوبی به یاد دارند. همان زمانی که کاشانی با حضور در راس مدیریت باشگاه پرسپولیس، کرانچار را از کار برکنار کرد و علی دایی را به عنوان سرمربی جدید این تیم برگزید. نتیجه نیز جز ادامه ناکامی های پرسپولیس نبود و کرانچار نیز با حضور در سپاهان اصفهان، به قهرمانی های متعددی در لیگ برتر و جام حذفی دست یافت.
حالا ماجرای تعیین تکلیف سرمربی تیم امید نیز بدل به یک کلاف سردرگم و پیچیده شده که ظاهرا قرار نیست به این زودی حل شود. حبیب کاشانی مدیر تیم امید بارها و بارها به صراحت از قطع همکاری با وینگادا گفته اما حمایت سفت و سخت کارلوس کروش از رفیق صمیمی‌اش سبب شده تا علی کفاشیان در امضای حکم اخراج وینگادا مردد باشد. از سوی دیگر تجربه پرسپولیس نیز موجب شده تا کاشانی از هرگونه تصمیم ناگهانی خودداری کرده و در اینباره با کارشناسان بسیاری گفتگو کند. از سوی دیگر نیز به نظر می رسد کاشانی علاقه ای هم به حضور کرانچار در تیم ملی ملی امید داشته باشد.
در همین راستا و با گذشت 5 جلسه کمیته فنی، در نهایت این ماجرا بدون نتیجه باقی مانده و وینگادا هنوز اخراج نشده است. این در شرایطی است که تیم ملی فوتبال امید از 19 آبان دو بازی تدارکاتی در قطر به ترتیب برابر الاهلی و تیم امید قطر خواهد داشت و ظاهرا فعلا مربی پرتغالی هدایت تیم امید در بازی‌های تدارکاتی قطر را برعهده خواهد داشت. در این باره به نظر می رسد با روندی که این روزها فوتبال ایران در پیش گرفته، خیلی بعید است که انتظار 40 ساله حضور در المپیک پایان یابد و تیم ملی امید ایران بتواند به رقابت های المپیک برزیل صعود کند.
40 سال از زمان آخرین حضور ایران در رقابت های المپیک می گذرد. در سال 1976 بود که ایران برای سومین بار راهی المپیک مونترال شد و حالا ناکامی های ایران برای حضور در این رقابت ها به حدی رسیده که فرزندان بازیکنان تیم ملی المپیک ایران در سال 1976 نیز از فوتبال خداحافظی کرده اند. بازیکنانی چون ناصر حجازی و علی پروین که امروز فرزندان آنها نیز دیگر از فوتبال ایران کنار رفته اند، اما همچنان ناکامی های حضور فوتبال ایران در رقابت های المپیک پابرجاست.
در این 40 سال نیز همه نوع ناکامی برای فوتبال ایران وجود داشته است. هم مربیان خارجی و هم مربیان داخلی برای رساندن تیم ملی امید به رقابت های المپیک در ادوار مختلف روی نیمکت این تیم نشسته اند اما هر 2 دسته ناکام بوده اند. حتی شاهکار بازی دادن به بازیکن 2 اخطاره در مرحله مقدماتی 4 سال پیش نیز نتوانست برای ایران مفید به فایده باشد. اما با حضور وینگادا این امیدواری به وجود آمده بود که ناکامی 40 ساله به 44 سال نکشد و فوتبال ایران، یکی از تیم های حاضر در المپیک برزیل باشد.
تیم ملی امید کشورمان در شرایطی به بازی های آسیایی اینچئون رفت که هم گروهی با قرقیزستان و ویتنام این نوید را داد تا ایران صعودی آسان از مرحله مقدماتی این رقابت ها داشته باشد. اما شکست ناباورانه 4-1 در بازی اول برابر تیم ویتنام شوک بزرگی بود که به فوتبال ایران وارد شد. در دومین بازی مرحله گروهی تیم ملی امید به مصاف قرقیزستان رفت و همه انتظار بردی آسان و جبران شکست برابر ویتنام که از آن به عنوان یک اتفاق یاد می شد، داشتند. اما ارائه یک بازی انتقاد برانگیز دیگر از تیم ملی امید این بار برابر قرقیزستان نتیجه ای بهتر از تساوی یک بر یک نداشت تا تیم ملی المپیک ایران حذفی ناباورانه از این رقابت ها داشته باشد و در تاریخ نیز رکود شکنی کند، چراکه ایران تا بحال هیچ گاه در مرحله گروهی بازی های آسیایی مقابل هیچ تیمی شکست را پذیرا نبوده است.
این اتفاق اما زنگ خطری شد تا هجمه های اهالی فوتبال به فدراسیون کفاشیان دوچندان شود و کار حتی به برکناری احتمالی وی نیز کشید. کفاشیان نیز برای فرار از هجمه های به وجود آمده، حبیب کاشانی را به عنوان مدیر تیم ملی امید معرفی کرد. مدیرعامل پیشین پرسپولیس نیز در اولین گام باید تصمیم می گرفت که وینگادا را نگه دارد یا خیر. اما شواهد و قرائن نشان می دهد که کاشانی با ماندن وینگادا چندان موافق نیست و همین مسئله سبب شد تا نام گزینه های جدید برای هدایت تیم ملی امید مطرح شود.
ماجرای پرسپولیس – کرانچار تکرار می شود؟
هواداران پرسپولیس دومین حضور حبیب کاشانی در پرسپولیس را به خوبی به یاد دارند. همان زمانی که کاشانی با حضور در راس مدیریت باشگاه پرسپولیس، کرانچار را از کار برکنار کرد و علی دایی را به عنوان سرمربی جدید این تیم برگزید. نتیجه نیز جز ادامه ناکامی های پرسپولیس نبود و کرانچار نیز با حضور در سپاهان اصفهان، به قهرمانی های متعددی در لیگ برتر و جام حذفی دست یافت.
حالا ماجرای تعیین تکلیف سرمربی تیم امید نیز بدل به یک کلاف سردرگم و پیچیده شده که ظاهرا قرار نیست به این زودی حل شود. حبیب کاشانی مدیر تیم امید بارها و بارها به صراحت از قطع همکاری با وینگادا گفته اما حمایت سفت و سخت کارلوس کروش از رفیق صمیمی‌اش سبب شده تا علی کفاشیان در امضای حکم اخراج وینگادا مردد باشد. از سوی دیگر تجربه پرسپولیس نیز موجب شده تا کاشانی از هرگونه تصمیم ناگهانی خودداری کرده و در اینباره با کارشناسان بسیاری گفتگو کند. از سوی دیگر نیز به نظر می رسد کاشانی علاقه ای هم به حضور کرانچار در تیم ملی ملی امید داشته باشد.
در همین راستا و با گذشت 5 جلسه کمیته فنی، در نهایت این ماجرا بدون نتیجه باقی مانده و وینگادا هنوز اخراج نشده است. این در شرایطی است که تیم ملی فوتبال امید از 19 آبان دو بازی تدارکاتی در قطر به ترتیب برابر الاهلی و تیم امید قطر خواهد داشت و ظاهرا فعلا مربی پرتغالی هدایت تیم امید در بازی‌های تدارکاتی قطر را برعهده خواهد داشت. در این باره به نظر می رسد با روندی که این روزها فوتبال ایران در پیش گرفته، خیلی بعید است که انتظار 40 ساله حضور در المپیک پایان یابد و تیم ملی امید ایران بتواند به رقابت های المپیک برزیل صعود کند.
